De overheid zit met fake news in haar maag en pakt fake news verkeerd aan. Aan de andere kant zijn er groepen die de overheid betichten van desinformatie, maar ook hun campagnes tegen deze vermeende desinformatie pakken zij verkeerd aan. Kortom, voor alle partijen is het beter om hun gedrag te veranderen. Dat betekent ook dat het ons niets uitmaakt of een bepaald gedachtegoed nu van de overheid is of van critici. Ons gaat het er alleen om, om de beste manier te vinden hier goed mee om te gaan. Omdat de overheid meer financiële middelen heeft dan haar tegenstanders is het wel aan de overheid om hier een voortrekkersrol in te spelen.
Het maakt dus niets uit of het onderwerp COVD-19, het klimaat of wat dan ook is. Er is een optimale aanpak en deze bestaat uit de volgende vier eenvoudige stappen:
- Schaf de waarheid af. De overheid zegt de wetenschap te volgen, maar de wetenschap is al honderd jaar geleden gestopt met de waarheid. De waarheid bestaat wel, maar alleen binnen de wiskunde en de formele logica. Binnen de formele logica en de wiskunde kan je waarheid heel precies definiëren. De waarheid is namelijk absoluut. Dat betekent dat wat nu waar is, ook over een miljoen jaar nog waar is. En ook een miljoen jaar geleden waar is geweest. Ongeacht wie of wat een ware stelling onderzoekt, komt tot de conclusie dat het inderdaad absoluut waar is. Die eis wordt wel bij wiskunde en formele logica gehaald, maar daarbuiten nooit. In de echte wereld is er altijd een mate van onzekerheid. Daarmee wordt totaal iets anders bedoeld dan een relatieve waarheid, wat mensen voor ogen hebben als ze zeggen dat jouw waarheid iets anders is dan hun waarheid. Maar mensen met relatieve waarheid zien iets belangrijks over het hoofd. Zij zien over het hoofd dat als waarheid relatief is en je dus jouw waarheid op een andere plek kan zetten dan de waarheid van een ander, dat er dus een absoluut coördinatenstelsel is aan de hand waarvan we de onderlinge relativiteit kunnen vaststellen. Dus ook relatieve waarheid vereist dezelfde onmogelijke absoluutheid als absolute waarheid. Kortom, schaf waarheid en werk vervolgens alleen nog maar met subjectieve waarschijnlijkheid. Met subjectieve waarschijnlijkheid druk je in een getal tussen de 0% en 100% uit hoe sterk je ergens in gelooft. Als je in waarheid zou geloven, dan creëer je meteen twee kampen: de mensen die de waarheid in pacht hebben en mensen die aan fake news doen. Zodra je overgaat op subjectieve waarschijnlijkheid dan erkennen we meteen dat alles wat iedereen vindt een kans heeft dat het klopt (hoewel deze kans natuurlijk heel erg klein kan zijn en het kan ook zijn dat heel weinig mensen het met jouw subjectieve inschatting eens zijn). We zitten dus meteen allemaal in het kamp die vindt dat er, hoe klein dan ook, een kans is dat dit idee of standpunt klopt. Alleen verschillen we dan in hoe sterk we in dit idee of standpunt geloven. Dat is een veel en veel beter uitgangspunt dan het idee dat ik de waarheid in pacht heb en dat jij aan fake news doet. Dan staan we tegenover elkaar. Zodra we zeggen al jouw ideeën en al mijn ideeën hebben allemaal een kans dat het klopt, alleen verschillen we van mening over hoe groot die kans is, dan staan we al veel meer bij elkaar in plaats van tegenover elkaar.
- Vervolgens dient de overheid voor al haar standpunten te publiceren wat haar subjectieve inschattingen van de waarschijnlijkheid voor elk specifiek standpunt is. Wiskundig gezien valt elke waarschijnlijkheid om te zetten naar een contract. Bijvoorbeeld: als je vindt dat iets een waarschijnlijkheid heeft van 98%, dan dien je bereid te zijn om 98 euro te betalen als je ongelijk blijkt te hebben zolang je maar 2 euro ontvangt als je gelijk blijkt te hebben. Op deze manier biedt de overheid haar burgers de mogelijkheid om extra geld te krijgen als de overheid ongelijk blijkt te hebben. Als tegenprestatie dienen de burgers dus wel extra belasting te betalen als de overheid gelijk had en de burgers ongelijk. Omdat je ervan uit mag gaan dat de overheid al haar standpunten zeer waarschijnlijk acht, is de praktijk dat de burgers het risico lopen een heel klein beetje meer belasting te betalen, maar ze de kans hebben (als ze gelijk blijken te hebben) om veel meer geld van de overheid te krijgen.
- De derde stap is dat de overheid haar prominente critici uitnodigt om van de bovenstaande regeling royaal gebruik te maken. Als critici menen dat de overheid de waarschijnlijkheid van haar standpunten overschat, dan kunnen ze niet alleen hun gelijk halen, maar ook nog eens rijk worden. Omdat het om een contract gaat, kunnen critici als ze vinden dat ze ten onrechte geen gelijk krijgen, hun zaak voorleggen aan de rechter. Op het ogenblik kan een criticus geen verhaal halen bij de rechter, maar wanneer de overheid dit plan realiseert dan kan dat wel. Uiteindelijk leidt dit ertoe dat slimme critici van de overheid rijker worden, dat domme critici van de overheid armer worden. Hetzelfde geldt voor de overheid: een slimme overheid wordt een beetje rijker, een domme overheid een stuk armer.
- Als laatste stap gaat de overheid over op naming & shaming van alle prominente critici die weigeren om geld in te zetten op hun standpunt. Wel een prominente grote mond hebben, maar weigeren to put your money where your mouth is, is te vrijblijvend in een wereld waar massacommunicatie zo goedkoop en zo makkelijk gaat. Je bent vrij binnen de grenzen van de wet om te zeggen wat je wil, maar als je dat als prominent bent, dan is de overheid vrij om je belachelijk te maken als je weigert gebruik te maken van de riante overheidsregeling die er dan is om je geloof in je eigen gelijk met klinkende munt te ondersteunen. Voor het evenwicht zal de overheid die prominente critici openlijk prijzen die wel van de regeling gebruik maken en er zelf voor kiezen om dit bekend te maken.